جُغدِ سفید

تازه از سرکار برگشته بود...پودر کاپوچینو را درلیوان ریخت...آب جوش...کف رویش را دوست داشت...نشست و لیوان را روی میز گذاشت...همین چند روز پیش بود که موضوع صحبتشان کاپوچینو بود...پودر کاکائو را برداشت...روی کف قلبی کشید...به یادش لبخندی زد...متوجه چراغ سبز گوشی شده ...پیامی رسیده...او حالش را پرسیده... خوشحال شده...خستگی رفته...

بی شک دل به دل راه دارد...حتی با وجود فاصله ها...هر چقدر که زمان میگذرد...بیشتر میفهمد...بیشتر حس میکند...

به روانشناسه میگفت ستاره سومو نگیرم...برام یعنی مرگ...

چند وقت بعد...دوباره رفت پیش روانشناسه...شکست خورده...گفت نگرفتم...روانشناسه هم گفت خب حالا که زنده ای...

امیدوارم یک روزی هم برسد که...همه ى دغدغه های زندگیم را دور بریزم...و گوشه ای برای خودم آشپزی کنم...آشپزی یکی از آرامش بخش ترین کارهای دنیاست...اگه با علاقه باشد...

گذشته ى وبلاگی را خواندم که...تمام نوشته هایش درد داشت...احساس داشت...

راستی،آن،من...کجاست!؟...چه بلایی سرش آمد!؟...

همانی که حال اعصاب احساسش خوب بود...از نبودن ها گریه...از بودن ها خوشحال...از بی تفاوتی ها ناراحت...

من گذشته...خوب شد که نیستی...که با نبودنت من  جدید یاد گرفت زندگی کند...

راستی میدانی...یک چیز از تو در من جدید باقی مانده...من جدید هم از "عزیزم" شنیدن متنفر است...

برای خودم گل خریده ام...همین امروز...وقتی دست فروشه گل فروشی را دیدم...که رزهای قرمزش برق میزد و بوی نرگس هایش در خیابان پیچیده بود...گل خریدم...تا خستگی های این مدت از وجودم برود...

چرا باید منتظر ماند...تا اویی بیاید و برایت گل بخرد...به تو خسته نباشید بگوید...تو را به رستوران ببرد...محبت کند...

خودت باید تکیه گاه خودت باشی...آخره هر اتفاقی خودت میمانی و خودت...

منتظرم تا چای دم بکشد...رحمتی راجع به استقلال حرف میزند...هی این عادل سوال میپرسد...در حاشیه 2شروع شده...من ندیدم...اصلا نمیدانم که کی شروع شده...مدارکم را پست کردم...اگر همه ى برنامه های رفتن را به هفت قسمت تقسیم کنیم...(اصلا لزومی ندارد هفت قسمت باشد میتواند سه،پنج یا حتی چهار قسمت باشد بستگی به آدمش دارد)...تقریبا سه هفتمش تمام شده...و نتیجه اش در دستان مدیران یونی های آنجا میباشد...امیدوارم فقط با یک ایمیل متاسفم روبه رو نشوم...بیشتر از 10فیلم خوب دارم که ندیدم از...هیت فول ایت تا مریخی...بیشتر از هشت ساعت از زندگی ام را میان آدمهایی که دوستشان ندارم و جواب دادن تلفن میگذرانم...همچنان عادل سوال میپرسد...غیبت خدابیامرز هادی نوروزی را میکنند...چای هنوز دم نکشیده...بیشتر از دو هفته است که چیزی ننوشته...چطور یک وبلاگ نویس میتواند ننویسد؟...دلم میخواهد فقط بخوابم...ولی میدانی که جغد ها...صبح ها میخوابند...!

درحالی که...با دو عدد پتوی به دور خود پیچیده...خوابیده...

در حالی که...چای داغ...لیمو...پرتقال...سوپ...خورده...

در حالی که...نکات بهداشتی را رعایت کرده...

ناگهان...وقتی با چشمانی نیمه باز مشغول خواندن وبلاگی هستی...ویروس بی شعور سرماخوردگی...با عطسه ای...خودش را نشان میدهد...در حالی که پوزخندی بر لب دارد و میگوید...از من راه فراری نیست...

و تو هم مشتی کلد استاپ بر لبش میکوبی و میگویی...به همین خیال باش...

– باید یه کمربند بخرم!

× چرا؟!

– که اگه کارهای رفتنم درست نشد خودمو باهاش دار بزنم!

× کمربند نمیخواد...یه پل هوایی تو یه جای خوب باید پیدا کنیم...

دوست داشتنت در من...مثل یک سلول سرطانی در حال تکثیره...

اینقدر زیاد میشود تا همه عضوها را درگیر خودش میکند...و آخر...باعث مرگ میشود...

– تا کی قراره ایرانسل پیام بده؟!

× تا وقتی که اون غلطی که گفته رو انجام بدیم...

وقتی تصمیم به ازدواج گرفتید... به چند نکته اصلا توجه نکنید: 

طرف چه قیافه ای دارد...شما قرار نیست با قیافه طرف ازدواج کنید...

طرف چه مدرکی دارد...شما قرار نیست با مدرک تحصیلیه یک نفر ازدواج کنید...

طرف چقدر پول دارد...شما با پول قرار نیست ارتباط عاطفی داشته باشید...

و به جای این موارد به این نکات حتما توجه کنید:

وقتی در یک موقعیت سخت قرار دارید...عکس العمل طرف مقابلتان چگونه است...

وقتی عصبانی میشود...چطور...

با دیگران چطور حرف میزند و برخورد میکند...

چقدر قابل اعتماد است...

چقدر قدرت این را دارد...تا در بدترین شرایط شما را خوشحال کند...

چقدر به شما احترام میگذارد...

و...ظاهر...پول...مدرک...شخصیت نمی آورد...

خستم...

مثه عنکبوتی که ساعتها تار بافی کرده...به امید اینکه یه حشره ى بدبختی بیاد بچسبه به تار...و ایشون نوش جان کنند...ولی کارش بیهوده بوده...

نه تنها حشره ای نیومد...بلکه زحمتش هم با فوتی از بین رفت...

میفهمید...در این حد...خستم...

بعضی آدمها نقش مهمی...در فعالیت سلول های عصبی بدن دارند...

مثلا وقتی به آنها فکر میکنی...وقتی دل تنگشان میشوی...وقتی دوستشان داری...وقتی نگرانشان میشوی...و خیلی وقتی های دیگر...

باعث زجر کشیدن این سلولها شده...سیناپس ها قاطی میشوند(حالا حسش نیست که توضیح بدهم سیناپس چیست)...عملکرد ضعیف میشود...و تو به سختی خودت را کنترل میکنی که سرت را به دیوار نکوبی... 

بعضی از آدمها...برای سلوهای عصبی خطرناک اند...آلرژی زا هستند...بیچاره نورون ها که بازیچه دست این آدمها شده اند...

و جالب است که با همه این اتفاقات...نورون های پر انرژی و شگفت انگیزت...آنها را به طور دیوانه واری دوست دارند...  

وارد کلاس که شدم...یک فرد جدید روی یکی از صندلیها نشسته بود...بعد از کمی حرف زدن مشخص شد چرا آنجاست...

یک مسئول آموزش و پرورش برای بازدید به آموزشگاه آمده بود...و نتیجه این شد که باید کلاس ها از حالت مختلط خارج شده و دخترانه-پسرانه بشود...

اینکه دختر و پسر دقیقا در کلاس چه کاری میتوانند انجام دهند...که موجب این اتفاق شده را احتمالا همان مسئولین محترم میدانند...

اصلا دانشگاه ها را هم تفکیک کنید...خیابان ها را...شغل ها را...حتی میتوانید خانه ها را هم تفکیک کنید...که یک وقتی دختر و پسری نامحرم زیر یک سقف نباشند...

میتوانید مثل طرح زوج و فرد ماشینها...برای برخورد نکردن دختر ها و پسرها به یکدیگر...هم طرح بگذرید...مثلا روزهای زوج برای دخترها...روزهای فرد برای پسرها...

حتی با این روند...میتوانید لایحه ای مبنی بر حرام نبودن هم.ج.ن.س گرایی بزنید...و آن را آزاد اعلام کنید...

و خیلی کارهای دیگر میتوانید انجام دهید که فساد در جامعه کم شده...دختر و پسر اصلا نگاه به یکدیگر هم نکنند...چه برسد به خندیدن باهم یا حرف زدن باهم...

همه جا را هم فیلتر کنید...سایتها...تلگرام...اینستاگرام...و بقیه برنامه ها...و هرگونه راه ارتباطی بین دختر و پسر را ببندید...

و نتیجه ى آن یک جامعه پر امنیت میشود...و همه با صلح و آرامش زندگی میکنند...

درحالی که شما...با پتویی پیچیده دوره خود...یا شاید بغل کردن بخاری یا شوفاژ...یا وسایل گرمایشی دیگر...خوابیده اید...

در حالی که...دارید خوابهای برفی...عشقولی...یا کابوس...میبینید...

در حالی که هنوز خورشید طلوع نکرده...و هوا گرگ و میش است...و شما خواب را به هر چیزی ترجیح میدهید...

اینجانب...پشت دری بسته...قدم رو میروم تا یخ نزنم...و منتظرم که ساعت هفت و سی دقیقه...به مقصود برسم...تازه اگر خوش بینانه به آن نگاه کنم...کارم درست میشود...

این بار نفر یازدهم هستم...و نمدونم چرا مردم اینقدر زود می آیند و اینجا می ایستند...و چرا مردم اینقدر میخواهند بروند آلمان...خب بروید یک جای دیگر تا من مجبور نباشم این همه از خوابم بزنم...

اصرار به دوست داشتن...آدمی که دوست داشتنت را نمیفهمد...اشتباه نیست...حماقت نیست...بدشانسی نیست...اصلا هیچی نیست...

فقط یک روز آنقدر خسته میشوی...که خودت را بر میداری و میروی...

میروی تا اثر دوست داشتن او محو شود...و بعدها...شاید سالها...ماه ها...

وقتی روی نیمکتی نم گرفته از باران نشسته ای...رو به رویت زوجی را میبینی که خوشحال اند...فرزندشان بالا و پایین میپرد...بغض نمیکنی...ناراحت نمیشوی...حسی نداری...فقط از ذهنت میگذرد...آخرش کسی که دوست داشتنش را بفهمد پیدا کرد... 

لبخندی به افکارت میزنی...صحنه را ترک میکنی...و به زندگی پر از بی تفاوتی ات ادامه میدهی... 

اینکه روی یک صندلی بشینی...و تنها کاری که انجام میدهی این باشد که تلفن را جواب بدهی...

اینکه اسم و آدرس فرد پشت خط را یادداشت کنی...اینکه ساعت ورود و خروج کارکنان را بنویسی...

این ها کار سختی نیست...شاید راحت ترین کاری باشد که یک نفر بتواند انجام دهد...کاری که نزدیک خانه ات باشد...و هیچ فعالیت سنگینی انجام ندهی...

ولی...برای آدمی که دوست دارد...محیط اطرافش پر از سکوت باشد...دوست دارد در تنهایی اش غرق شود...دوست دارد روند زندگی اش تکراری نباشد...

این کار...عذابی بیش نیست...ولی میدانی گاهی باید تغییر کرد...صبر را بالا برد...و برای رسیدن به هدفی از بعضی چیزها گذشت...

بودن با آدمهایی که ده ها سال بزرگ تر...و با تجربه تر از خودت هستند...لذت خودش را دارد...